Ik begrijp heel goed dat de ouders van Laura hun dochter de wijde wereld in sturen. Scheelt een boel geld. Wie kan zich vandaag de dag nog een kind veroorloven? Ik niet. Mijn vrouw en ik hebben laatst uitgerekend dat het alleen zou lukken als zij 18 jaar lang borstvoeding zou geven. En wat is er eigenlijk mis mee, als Laura zo graag buitengaats wil gaan? Helemaal niks natuurlijk. Behalve dat het van de wetgever niet mag. Minderjarig is minderjarig. Maar nu Laura wil emigreren naar Nieuw Zeeland is er geen vuiltje meer aan de lucht. Niets houdt haar tegen. Het leven is een avontuur! Tuurlijk. De vraag is alleen of je daarvoor de wereldzeeën moet bevaren. Toen ik zo oud was als Laura ging ik pootje baden in de zee, veel verder kwam ik niet. De fietsrit door de duinen naar Scheveningen was een wereldreis op zich. Ik had geen zeilboot. Ik had een klepper op me fiets - en ik was gelukkig. Meisjes van 13 zijn niet meer zo schuchter zijn als Paul van Vliet ze ooit bezong. Toen hadden ze ‘van die wapperende voeten’ – nu moeten ze de zee op, om een record te halen. Wat moet dat geintje trouwens wel niet kosten? Je stuurt je kind op zijn minst op weg met een pre-paid mobieltje, maar daar redt je het niet mee op zee. Een beetje satelliettelefoon kost 1500 euro en een gesprek is duurder dan een volle tank benzine. Haar ouders zwemmen in het geld, kan niet anders.Gisteren zag ik Laura, op tv. Ze zei niets. Dat liet ze over aan haar advocaat – die had ik ook niet toen ik 13 was. Hooguit had mijn moeder er een, met slagroom. De vrijheid van het individu is een groot goed. Maar dan moet dat individu wel rijp zijn voor die vrijheid. Minderjarig is meer dan een woord; het is een morele afspraak. We hebben grenzen gesteld. Om te voorkomen dat er straks een 13-jarig individu, dood en verkracht, langs de rand van het Suez-kanaal ligt.