Een historisch Paasweekend ligt achter ons. De finale van de KNVB-beker – wat een vuurwerk! De rookwolken trokken op, het vuur was geblust en er was maar één vraag die Nederland bezig hield. Wie is erger afgebrand – de Veluwe of Ajax? Die laatste, wat mij betreft. De Veluwe groeit wel weer aan, de bekerfinale was onomkeerbaar. Ajax werd met PEC en veren afgedroogd: 5-1.  Bijna twee en een half miljoen mensen keken naar de huldiging van de winnaar. Ter illustratie: de paus trok slechts 290.000 kijkers, met ze Urbi en ze Orbi. Maar die heeft dan ook de kolossale fout gemaakt ons niet meer in het Nederlands te bedanken voor de bloemen. Vorig jaar zei hij helemaal niks, nu murmelde hij een bedankje in het Italiaans. Nul respect kregen we van de kerkvader, voor de cult-status die deze felicitatie heeft. Geen bedankje? Geen kijkcijfers. ‘Elk weekend gaan wij via Harderwijk met de NS in richting Zwolle’, zongen Koot en Bie in vroeger jaren. Ik vond het altijd een ietwat vreemd nummer. Een loflied op Zwolle, vanuit Den Haag, waarin de ironie zelfs ver te zoeken was.  ‘Daar hebbie Zwolle en mijn hart begint te juichen in mijn dikke Haagse keel’, zongen Kees en Wim vol overgave (in schele tweestemmige zang)  op hun LP uit 1992. Op die plaat staan veel pareltjes (Radio Giraffe!) maar dat rare nummer over Zwolle? Ik vond het altijd een minder lied. Nu niet. Nu schalt het al dagen uit mijn speakers. ‘Als ik moe ben van het dollen/in die leipe boordevolle/ van de schollekoppen bolle/Haagse binnenstad/ dan ken ik met de trein/ in twee uur tijd in Zwolle zijn.’ Toch zit er in de tekst ook een foutje: ‘Zwolle, zonder dolle, is een einde stad/ nergens anders gaan ze zo vroeg plat’; dat moet natuurlijk Amsterdam zijn. Het meest enerverende dat uit Zwolle komt is mijn zwager. Zijn liefde voor PEC Zwolle werd bij ons in de familie – hardcore ADO fans – altijd gezien als een barriére om volledig door ons te worden geaccepteerd. Die muur is met Pasen afgebroken. Hans, vanaf nu hoor je erbij.